Hassan Mosleyani
 

Sakineh khadem  - Amsterdam 2010


Ernest Kurpershoek, kunst- en architectuurhistoricus, over Sakineh Khadem (Mosleyani) en haar werken in 2001
Mevrouw Mosleyani is schilderes. Alleen dat feit al is opmerkelijk, want zij is een eenvoudige, hardwerkende vrouw uit de kleine middenstand in een havenstad in het zuiden van Iran (waar haar man notenverkoper in de bazar is) die al haar energie nodig heeft om de eindjes aan elkaar te knopen en haar kinderen op te voeden. Toch is ze erin geslaagd een eigen innerlijke wereld te scheppen, een binnenwereld. Ze staat bekend als een stille, vriendelijke en geduldige vrouw met een bijzondere band met dieren en kinderen en natuur.
In haar ‘andere’ wereld, die van de verbeelding, zijn de beelden gegroeid die kort geleden opeens, bijna vulkaanachtig, in schilderijen een uitweg hebben gevonden. Dat gebeurde tijdens de drie maanden dat ze voor het eerst een bezoek had kunnen brengen aan haar zoon die in 1993 naar Nederland gevlucht en zelf schilder is. Het zijn drie zeer inspirerende maanden geweest waarin zoon (Hassan Mosleyani) en moeder elkaar over en weer beïnvloedden.


Mevrouw Mosleyani schildert met grote spontaniteit, zonder een moment van aarzeling en met grote trefzekerheid. In de korte tijd dat ze in Nederland vertoefde, heeft ze een ongelooflijke variëteit aan technieken en werkmethodes ontwikkeld. Met penseel, paletmes, vingers of welke gereedschap ook, brengt ze de verf aan op het doek, waardoor er een zeer levendige structuur ontstaat, nu eens glad, dan weer dik en pasteus. Ze heeft een heel eigen beeldtaal ontwikkeld, die direct herkenbaar is en toch steeds weer anders. In haar werk overheersen met dikke contouren aangegeven figuren, die in de verte aan mensen doen denken, of aan stéles. Die strenge contouren vormen de omlijsting voor kleurige motieven en symbolen, die werken als soort pictogrammen. Ze vormen als het ware een zelf gecreëerd alfabet, vrolijke en intrigerende wegwijzers naar een rijk, onbekend innerlijk vaderland.

Sakineh Khadem in juli 2012 

ze overleed op 7 augustus van hetzelfde jaar.


Een email bericht van een goede vriendin over Sakineh:

 

Heel kort geleden was zij nog hier, Sakineh, de moeder van Hassan. Zoals je op de foto's ziet die genomen zijn op de opening van de tentoonstelling van Hassan.
Ze kreeg al gauw veel last van haar keel,was al een aantal keren behandeld met chemo in Iran .
De artsen konden haar hier niet behandelen en tot haar en ons verdriet moest ze terug, al na drie weken, terwijl ze hier 3 maanden zou blijven. Gelukkig heeft ze de laatste 10 dagen met pijnstillers nog veel kunnen zien en doen, o.a. logeren op de werkplek van Hassan op de Veluwe bij Marijke.
22 juli vloog ze terug.
Afgelopen dinsdag 7 augustus hoorden we dat ze was overleden.
Voor Hassan een heel groot verlies en al degenen, die haar hier kennen en van haar hielden zijn ook ook heel verdrietig.
Sakineh heeft mij diep geraakt en ik ben heel veel van haar gaan houden. Dat we elkaars taal niet spraken was geen enkel bezwaar. Omdat ik weet dat jullie haar ook ontmoet hebben vaak onder de indruk waren  stuur ik jullie dit bericht en een paar foto's .
Veel liefs, Margreet

 

Sakineh met een van haar tekeningen, door Hassan bewerkt op de computer.

Sakineh samen met Margreet tijdens de opening van PERSIAN BLUE (from Bushehr to Amsterdam) bij ARTTRA




Ernest Kurpershoek, art-& architecture historian, about Sakineh Khadem & her paintings in 2001

Mrs. Mosleyani (maiden name: Sakineh Khadem) is a painter. This is remarkable for an ordinary, hard working woman from a seaport town in the south of Iran, where her husband sells nuts in a bazar. She needs all her energy to raise her children and make ends meet. Still she has managed to create her own inner world. She is known for being a quiet, friendly and patient woman who has special ties with animals and children and nautre.

 

Not long ago, in the 'other' world of her imagination, the images came into being that found their way into paintings, like a volcanic eruption. This occured during the three months of her first visit to her son - a painter as well - who came to the Netherlands in 1993 as a refugee. These months were very inspiring while mother and son inspired each other mutually.

 

 Mrs. Mosleyani paints with great spontaneity, well-aimed and without hesitation. During her short stay in the Netherlands she developed an incredible variety of techniques and working methods. With her brush, palette knife, her fingers or any other tool, she applies the paint to the canvas. The result is a very lively structure - sometimes smooth, sometimes thick and pasty. She has developed an idiosyncratic visual language that is clearly recognizable. Still the outcome is different each time. Her work is dominated by thick contours of figures that show a faraway resemblance to human beings or stelae. These hard contoures frame colourful motives and symbols that look like pictograms. Together they constitute a self-made alphabet - cheerful and intriguing signposts towards a rich, unknown inward mother country.

Ernest Kurpershoek,
art and architecture historian and critic
(translation: Olof Koekebakker)

 

 

Top